نوبهار است در آن کوش که خوشگل باشی!
چون نسیم سحری  در همه جا ول باشی!

دلبران ، جمله پلاسند به کوه و در و دشت
«حیف باشد  که ز کار همه غافل باشی»

در و دیوار  همه چشم به راه؛ اما تو
سر و ته بسته چو یک بقچه به منزل باشی!

اگر از پستوی خانه نخزی سوی چمن
نه فقط من ، همه گویند  خل و چل باشی!

پی چزّاندنِ عشّاق ، چه عیبی دارد
همه جا غرق رژ و سایه و  ریمل باشی؟!

آستین و سر هر پاچه چنان کوته ساز
که چو مهتاب درخشان به محافل باشی!

من که چون کشتیِ توفان زده ام  خوش دارم
که تو آیی ّ و مرا  یک سره ساحل باشی!

بهر من چون عسل و شیر و شکر شهد و شراب
لیک بهر دگران زهر ِ هلاهل باشی!

حیف و صدحیف،که  شیرینی تو با دگری است
نزد من چون نمک و سرکه و فلفل باشی!

ترست از چیست که با ما نپری کفتر عشق؟!
تو که در " بَقر َبَقو" آن همه پردل باشی!

من نگویم  که بیا با منِ یک دنده بساز
«که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی»

با رقیبان چه ریلکسی و رها می پلکی
خوش نباشد که چنان ماست شل و ول باشی!

بر لب مدعیان مفت نهی بوسه ولی
تا به "بدپیله" رسد عشق ِ تراول باشی!.